Je hoort het tikken van typemachines. Twaalf typemachines waarvan de hamertjes weifelend en haperend tegen de rol slaan. In elke aanslag klinkt onzekerheid door, behalve dan bij de primussen van de klas. Zij die later naar 300 aanslagen per minuut gaan met een nauwkeurigheid van 98%. Het getik en getak echoot in het holle klaslokaal. Vandaag de dag zouden leerlingen verplicht oordopjes moeten dragen vanuit ergo-edu-preventief oogpunt. Wij gaan naar het volgende lesuur met een licht oorsuizen en sluipende hoofdpijn.

Maar goed, daar zitten we dan te klooien van ghghghghghgh fghjfghjfghj iklmiklmiklm enzovoort. Ondertussen sluipt hij door de klas, strak in het driedelige grijze pak, het haar glanzend achterover geplooid met glanzende Brylcreem, het zware montuur streng op de neus. Hij zegt doorgaans niks, geeft geen instructies, brengt de dag door met waken en bewaken. Er zijn meer mensen zoals hij, grijze muizen met een grijs bestaan.

Het zijn de rubberzolen die het hem doen. Je hoort hem niet komen.

Voor iemand als ik, met beperkte motorische capaciteiten, is het een echte uitdaging om telkens weer de juiste toetsen te raken. De q, de a, de m en de p vormen de grootste moeilijkheid. Mijn pink schiet telkens tussen de knopjes. Door te weinig kracht verschijnt er niks op het blad. Of de verkeerde letter. Correctieblaadjes zijn verboden. Streng verboden. Fout blijft fout. Ga daar maar eens aanstaan.

Het is verplichte wekelijkse kost, twee uur blind typen met tien vingers. De toetsen zijn niet afgedekt met klevertjes, maar met een houten bakje – vakwerk van de richting Houtbewerking – dat over het klavier wordt geplaatst.

azertyuiop azertyuiop qmqmqmqmqmqmqm tftftftf jujujujuju kikikikiki kidekidekidekide

Ik staar naar de vreemde lettercombinaties op het opgaveblad en hamer erop los. Iets zegt mij dat deze letterreeksen een betekenis kunnen hebben. Zit de geheime dienst erachter, is dit close encounters of the third kind? Het slorpt mij helemaal op. Alles beter dan te weten waar je werkelijk bent.

Ik heb hem niet horen aankomen. Ik heb het ook niet zien aankomen dat hij plots achter mij staat en luid vlakbij mijn oor snerpt CONcentreren! Ik krijg een halve hartstilstand, mijn lichaam schiet omhoog in een spasme, mijn knie knalt tegen het tafelblad en een ongecontroleerde beweging vanuit de polsen lanceert het houten bakje naar de andere kant van het lokaal. De hele klas gaat plat.

Geamuseerd vraagt hij ‘Gaat het?’

De hamertjes zitten onlosmakelijk in elkaar gehaakt. Op het blad prijkt een zwarte lettervlek. Fout is fout.

© David Van Bambost