Ik heb soms de vreemdste gedachten. Denk ik. Op de vreemdste momenten. Denk ik. In mijn vaste koffiehuis bijvoorbeeld, op woensdagochtend. Ik denk natuurlijk in de eerste plaats aan de 30°-was die ik straks zal draaien én ophangen omdat mijn vrouw mij dat heeft gevraagd. Als ik het niet vergeet. Ik denk ook aan het vijfde hoofdstuk van het boek dat ik al tien jaar schrijf, maar dat niemand leest. Over hoe angst een leven overneemt. Ik denk aan de vrouw van 43 die hard vocht, maar niet heeft gewonnen. En hoe oneerlijk dat is. Van die gedachte word ik triest. Het was veel te vroeg. Het is altijd veel te vroeg.

Ik denk wat een koffiefilosoof denkt over mensen die koffie drinken. Die bewust ongeschoren man met het warrige haar, een schrijver waarschijnlijk. In zijn ogen zie je de droom van minstens één bestseller, van roem, optredens en vertaald worden in 24 talen. Waaronder het Farsi. De vrouw met het haar in een dot, grote gouden oorbellen, een alleenstaande mama van 35 met twee kinderen en een huis dat bijna is afbetaald. Uit het drukke getyp op haar Macbook (met iets anders val je hier uit de toon) borrelen inspiratie en ambitie op.

Aan het tafeltje in de hoek verstopt een vrouw zich achter een verse muntthee, ze is alleen en staart in het oneindige, haar blik vol melancholie over een liefde die niet mag zijn. Je voelt de twijfel, de tristesse. Maar zij houdt de moed erin, gaat door, geeft niet op. Dan is er de oma, een karakterkop weggelopen uit een Vlaams boerenepos, die duidelijk een moeilijk gesprek voert met iemand die vermoedelijk haar dochter is. Zij strijkt voor de honderdste keer door haar zilveren haar. Een tic? Of wrijft zij haar ergernis weg? Mijn haar naar achter strijken, ik zou dat ook doen als ik ergens ergernis over voel. Het is een gebaar waarmee je ogenschijnlijk de ergernis achter je laat. Had ik maar haar.

Naast mij zitten twee vrouwen, allebei op dezelfde manier hip gekleed, een spiegel van elkaar. Zij swipen druk door interieurspullen op Pinterest. Eindeloos op zoek naar inspiratie. In elke swipe schuilt een beetje hoop, een beetje toekomst. Een moeder buigt zich over een krijsende kleuter in een buggy en troost hem met een Lotusspeculoosje en een pluchen poes uit Zweden. Dat is liefde.

Wat zien die mensen in de hartvormige schuimlaag op hun cappuccino? Wat hangt er in de lucht tussen de zinnen van hun schijnbaar luchtige gesprekken? Misschien vinden zij ooit het ultieme geluk, misschien gaan zij ten onder aan wanhoop. En ik, ik lepel het bodempje schuim uit mijn koffiekop, trek mijn jas aan en ga op pad. Op weg naar andere gedachten. Gewoon zorgen dat ik niet bevries, dan komt alles goed.